Uzun zamandır bişeyler yazmamışım bloga gerçi yokluğumu hisseden de olmamıştır muhtemelen:D Zaten birbirinin aynı geçen günleri, hayatımın monotonluğunu devamlı yazılara dökmeninde bir anlamı olmadığı kanaatindeyim...Çünkü bunaltıyor bu şehir beni,çoğu zaman boşluğa düşer gibi hissediyorum kendimi niçin yaşıyorum hayattaki amacım ne benim bilmiyorum belkide yanlızlık istiyorum, insanlar o kadar sahte o kadar iki yüzlü ki tek başına olmamak için bir neden bulamıoyrum,Sanmayın ki benim vazgeçilmezim yok ama bazen gaza gelip o cesareti bulduğum anlar oluyor alıp başımı gidesim geliyor uzaklara mesela denize kıyısı olan bir yere yada kimselerin gitmediği gidipte göremediği bir dağ evine falan var mıdır öyle bir yer:)Ne demiş şair; Yolu olmayan ormanlarda mutluluk vardır, Yalnız yürünen deniz kıyısında sevinç. Topluluklar vardır kimsenin zorla girmediği derin denizlerde, sesinde de müzik. İnsanı az seviyorum diyemem, ama doğayı daha fazla..
öyleyse bugünün kıymeti bil sözüyle yukarıdaki yazı hiç uymamış ama
YanıtlaSilgidilecek yerlerden gelecek umutlar, güzellikler için pencereler açık tutulmalı hep : )
Merhaba Mine, benim pencerelerim her zaman açıktır fakat içeri giren genelde rüzgar oluyor,ama yinede umut fakirin ekmeği:))
YanıtlaSil